ποιανού είναι η θάλασσα;....

...Για πες μου, λοιπόν, μαμά, εσύ που πάντα όλα τα ήξερες, πες μου να μάθω πώς τ΄αστέρια γίνονται αστέρια δυνατά, πώς γίνεται να μην τρώνε τα νύχια τους και να μην παίζουν με ξέφτια κάτω απ΄το τραπέζι, πες μου, ωραία μου, εσύ, η πιο ωραία τ΄Ουρανού και της Γης, που, αν γεννιόσουν ξανά, πάλι άστρο θα γεννιόσουν, πες μου να μάθω πώς βγαίνουν τ΄αστεράκια στη μεγάλη βόλτα, σοβαρά σοβαρά, με το λευκό τους δέρμα και τούτη τη γεύση στο στόμα,
πες μου, μαμά-Άστρο, πώς αγαπούν και πώς ησυχάζουν τ΄αστέρια και μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν, γιατί δεν ξέρω πώς μεγαλώνουν και σου πω κίολας πως δε θέλω να καταλάβω τίποτα...
πες μου, μαμά-Άστρο, κρατάω καλά το πιρούνι; και μήπως κάνω λάθος στο ποτήρι του κρασιού; Για πες μου, λοιπόν, μαμά, ποιανού είναι η θάλασσα; θα το μάθω ποτέ ή μήπως θα σβήσω δίχως να την δω;
Ψάξε εσύ που μ΄αγαπάς, ψάξε στα κουτιά με τα ζωγραφιστά τετράδια και βρες γιατί γίνονται όλα άλλ΄αντ΄άλλων, γιατί φεύγουν οι φίλοι μου και μετά τίποτα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση,
για πες μου λοιπόν μαμά, εσύ που ξέρεις και που πάντα όλα τα΄ξερες....
Είμαι αρκετός για να μ΄αγαπήσουν κάποτε και μένα ως την άκρη τ΄Ουρανού;

από το βιβλίο "το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων"
της Μυρτούς Κοντοβά