ποιανού είναι η θάλασσα;....

...Για πες μου, λοιπόν, μαμά, εσύ που πάντα όλα τα ήξερες, πες μου να μάθω πώς τ΄αστέρια γίνονται αστέρια δυνατά, πώς γίνεται να μην τρώνε τα νύχια τους και να μην παίζουν με ξέφτια κάτω απ΄το τραπέζι, πες μου, ωραία μου, εσύ, η πιο ωραία τ΄Ουρανού και της Γης, που, αν γεννιόσουν ξανά, πάλι άστρο θα γεννιόσουν, πες μου να μάθω πώς βγαίνουν τ΄αστεράκια στη μεγάλη βόλτα, σοβαρά σοβαρά, με το λευκό τους δέρμα και τούτη τη γεύση στο στόμα,
πες μου, μαμά-Άστρο, πώς αγαπούν και πώς ησυχάζουν τ΄αστέρια και μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν, γιατί δεν ξέρω πώς μεγαλώνουν και σου πω κίολας πως δε θέλω να καταλάβω τίποτα...
πες μου, μαμά-Άστρο, κρατάω καλά το πιρούνι; και μήπως κάνω λάθος στο ποτήρι του κρασιού; Για πες μου, λοιπόν, μαμά, ποιανού είναι η θάλασσα; θα το μάθω ποτέ ή μήπως θα σβήσω δίχως να την δω;
Ψάξε εσύ που μ΄αγαπάς, ψάξε στα κουτιά με τα ζωγραφιστά τετράδια και βρες γιατί γίνονται όλα άλλ΄αντ΄άλλων, γιατί φεύγουν οι φίλοι μου και μετά τίποτα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση,
για πες μου λοιπόν μαμά, εσύ που ξέρεις και που πάντα όλα τα΄ξερες....
Είμαι αρκετός για να μ΄αγαπήσουν κάποτε και μένα ως την άκρη τ΄Ουρανού;

από το βιβλίο "το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων"
της Μυρτούς Κοντοβά

"η μεγάλη επέτειος .."

17 Νοέμβρη 1973



ο θόρυβος απ΄τις ερπύστριες
το ανορθωμένο τρίχωμα της νύχτας
αδέρφια φώναζαν πρώτα
αδέρφια, αδέρφια
φονιάδες φώναζαν ύστερα
πληρωμένοι φονιάδες φονιάδες
τραυματιοφορείς αργά πιο αργά
αργά να βγεις αργά να μείνεις
αργά να κάνεις πίσω
κρύψε στη μέσα τσέπη σου ένα κομμάτι φωτιά
κρύψε τη σημαία
πρώτη φορά η δεύτερη η τρίτη
σιγανές φωνές πατημένες
θα΄ρθε πάλι ο καιρός θα ΄ρθουν δέντρα
απογεύματα στα κατώφλια
με μια μπουκιά ψωμί ξεχασμένη στο στόμα
μπροστά στο νέο φεγγάρι
καιρός κλεισμένος που ανοίγει τους καιρούς
τους δρόμους με αναμμένα λαμπιόνια
εδώ ν΄ακουμπήσεις τους νεκρούς
να τους σκεπάσεις με την κουβέρτα
κρυώνουν κι αυτοί αν δεν τους προσέξουμε
μεθαύριο θα τους κάνουμε αγάλματα
το ΄να με λύρα τ΄αλλο με σπαθί
τ΄αλλο μ΄ενα πουλί στον ώμο
και με το ΄να σαντάλι του στο χέρι...



Γιάννης Ρίτσος
το σώμα και το αίμα(1973)

το γελαστό παιδί ..... τώρα;;;;;;

Οι άγγελοι γιορτάζουνε........

Ένας άγγελος απ΄τα ουράνια στον κόσμο κατέβηκε
για να δει τα παιδιά στον πλανήτη μας πως περνούν
Ένα δάκρυ πικρό απ΄τα μάτια του κατρακύλησε
Για τα  βάσανα που είδε και άκουσε να περνούν


 Τα ματάκια των μαύρων παιδιών αργοσβήνουνε
Μες στο κρύο , την πείνα , τον πόλεμο των δυνατών.

Κι άλλα πάλι τη νύχτα στους δρόμους μια τύχη γυρεύουνε,
Αφημένα στη μοίρα, τη φτώχεια των καιρών…
Μα τι κόσμος είναι αυτός, παγωμένος, πικρός, εχθρικός,
στη γλυκύτητα, στην αφέλεια που΄χουν τα παιδιά;

Ένα θαύμα μόνο αν συμβεί μέσα σε μια νύχτα αστραφτερή
Το χαμόγελο να λάμψει ξανά…..


Φορτωμένος με πίκρα ο άγγελος ξαναπέταξε,
Στα ουράνια ψηλά να φύγει θέλησε μακριά.
Μα το δάκρυ απ΄τα μάτια χρυσός βόλος κατρακύλησε
Τα παιδιά το μάζεψαν , το φύλαξαν στην καρδιά….

Παραμυθάκι πες, να κοιμηθώ,
Έναν παράδεισο να δω.
Παραμυθάκι πες, να κοιμηθεί.....

(το τραγούδι αυτό το άκουσα σε μια γιορτή από μια παιδική χορωδία)

χρόνια πολλά και καλά , χαρούμενα και ευτυχισμένα,

σε όλους τους άγγελους αυτού του σκληρού κόσμου....
(και σε όσους φυσικά γιορτάζουν σήμερα)

να χαίρεται ο καθένας από ΄μας τον δικό του άγγελο....

Καλό μήνα.!!! Θα φθινοπωριάσει άραγε;

Καλό μήνα, καλό και ήρεμο...
Το φθινόπωρο φεύγει, χωρίς να το καταλάβουμε..
Τι γίναν οι εποχές αλήθεια;
Πώς θα΄θελα τώρα να ΄μαι πάνω σ΄ενα τρένο και να ταξιδεύω
χωρίς προορισμό...
Με ξεσήκωσε η Νατάσσα με το σημερινό της ποστ
Καλό μήνα σε όλους.....