Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Ονειρεύομαι την τάξη του μέλλοντος

" Η εκπαίδευση είναι ο χώρος που σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι.Να σχεδιάζεις και να οραματίζεσαι το μέλλον. Πώς θα είναι λοιπόν μια σχολική τάξη ύστερα από πέντε,δέκα ή δεκαπέντε χρόνια;
Όλοι οι μαθητές θα έχουν ο καθένας το δικό του laptop. Στην τάξη θα έχει συντελεστεί πλέον η καθαίρεση του μαυροπίνακα. Η κιμωλία θα είναι παραγκωνισμένη σε σχεδόν μόνιμο παροπλισμό.Τώρα στην αίθουσα διδασκαλίας θα είναι αναρτημένος ο διαδραστικός πίνακας, ο λεγόμενος και έξυπνος, με τις άπειρες γραφοτεχνικές και πολύχρωμες δυνατότητες.
Ένας υπολογιστής με προτζέκτορα θα υποστηρίζει τη λειτουργία του έξυπνου πίνακα απ΄το δάσκαλο, αυτόματα με ασύρματη τεχνολογία, θα εγγράφεται και θα αποθηκεύεται στον υπολογιστή του μαθητή. Ο υπολογιστής θα είναι πλέον το τετράδιο , οι σημειώσεις του και κει θα περιέχονται τα όσα θα μελετήσει στο σπίτι του.
Μολύβι , στυλό, χαρτί, κανονικά τετράδια, βιβλία δε θα έχει πια ο μαθητής; Φυσικά και θα έχει.Εκεί θα σχεδιάσει απαντήσεις, θα λύσει προβλήματα,θα συνθέσει εργασίες. 'Ολα όμως θα τα αποθηκεύσει ταξινομημένα στην ευρύχωρη μνήμη του υπολογιστή.
Και οι απόντες μαθητές; Αυτοί πώς θα ενημερώνονται; Απλούστατα, στο e-mail του κάθε μαθητή θα αποστέλλεται αυτόματα όλο το σώμα της διδασκαλίας που οργανώθηκε στον έξυπνο πίνακα.
Σας φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά; Μήπως και εξωπραγματικά;Μα οι εφαρμογές έχουν ήδη αρχίσει. Και στην Ελλάδα.
  • Δεν είναι λοιπόν, όνειρο! Είναι η πραγματικότητα του μέλλοντος....."

Το άρθρο αυτό το βρήκα δημοσιευμένο πριν από καιρό σε ένα βιβλίο που μου έκανε δώρο η κόρη μου. Μου είχε κάνει και τότε που το διάβασα μεγάλη εντύπωση. Τότε, παρόλο που έχουν περάσει μόνο λίγα χρόνια, μου φάνηκε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Σήμερα ομολογώ ότι δεν μου ακούγεται καθόλου κακό..... Αλλά μάλλον είμαστε πολλλλλύυυυυυ μακριά ακόμη. Αν... ποτέ φτάσουμε.......

Αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι!..........................Η ελπίδα πεθαίνει πάντα ... τελευταία.

1 σχόλιο:

grfilip είπε...

Μακάρι.
Πάντως αν σήμερα χρησιμοποιούσαμε τη μηχανή του χρόνου και μεταφέρnαμε από τις αρχές του 20ου αι. ένα άνθρωπο στο σήμερα θα πάθαινε σοκ. Όλα θα του φαίνονταν πρωτόγνωρα. Αυτοκίνητα, τηλεόραση, σπίτια, ο τρόπος ζωής μας.

Πού θα ένιωθε σα στο σπίτι του;
Μα φυσικά στο σχολείο.