Και ίσως αναρωτιέστε τι γιορτή να είναι , ίσως κάποιοι και να ξέρετε!
Όχι δεν έχω γενέθλια,γιορτάζω μαζί με τα μικρά μου μαθητούδια!!!
Εγώ και μαζί με μένα όλοι οι δάσκαλοι .... και μαζί με τα μαθητούδια μου, όλα τα μαθητούδια, μικρά και μεγάλα!!
Δεν ξέρω βέβαια, πόσο χαρούμενοι μπορούμε να είμαστε με αυτήν την γιορτή μας, με όλα αυτά που μας συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, (και καταλαβαίνετε όλοι πολύ καλά τι ακριβώς εννοώ)...
Τώρα ίσως αναρωτιέστε ακόμη γιατί γιορτάζουμε όλοι εμείς!!
Μα γιατί είναι η αγαπημένη μου γιορτή (και όχι γιατί καθόμαστε, δεν θέλω κακίες!!!), αλλά γιατί τους τρεις αυτούς Αγίους τους αγαπώ πολύ, από τα παιδικά μου χρόνια!!!
Όχι σαν ΄Αγιους τόσο, όσο σαν δασκάλους.... για όλα αυτά που είπαν, αλλά κυρίως για όλα αυτά που έκαναν!!!(πράξεις όχι λόγια!!!)
Με αφορμή λοιπόν την γιορτή των Τριών Ιεραρχών θα θυμίσω λίγο σε μένα, αλλά και στους υπόλοιπους συναδέλφους , γιατί γίναμε δάσκαλοι ......
Πολλά τα προβλήματα, πολλές οι σκοτούρες και τα τρεξίματα της ζωής μας, όμως θα πρέπει να ξαναθυμόμαστε πού και πού και να αναρωτιόμαστε, γιατί αλήθεια έγινα δάσκαλος;
Τι είναι αυτό που κάνω, μια απλή δουλειά σαν όλες τις άλλε
ς, ή κάτι που παλιά το λέγανε "λειτούργημα"......Ακόμη κι αν βρεθήκαμε τυχαία εδώ, η καθημερινή επαφή με τις μικρές ,ζωηρές, χαρούμενες, κατσούφικες, κλαμένες, γλυκιές φατσούλες δεν μπορεί να μας αφήνει ασυγκίνητους, αδιάφορους, δεν μπορεί να μας κάνει μίζερους και γκρινιάρηδες.......
Λοιπόν αγαπημένοι μου συνάδελφοι διαβάστε αυτό και .....θυμηθείτε......
Θυμήσου δάσκαλε,θυμήσου γιατί έγινες δάσκαλος.
Γιατί στα δεκαοχτώ σου διάλεξες αυτόν το δρόμο. Θυμήσου,δάσκαλε, όλα όσα ξέρεις καλύτερα από τον καθένα. όλα όσα η ζωή , η ρουτίνα, η μιζέρια συνωμοτούν να ξεχάσεις. Θυμήσου, δάσκαλε....
Θυμήσου το χαμόγελο. Κανένα παιδί δεν μπορεί να αντισταθεί σε ένα χαμόγελο. Μην μπαίνεις στην τάξη με την μουράκλα. Ναι, έχεις κι εσύ προβλήματα. Ο άνθρωπός σου, ο σπιτονοικοκύρης σου, η πεθερά σου. Έχεις δικιο. ΄Ομως το δίκιο σου μην το ξεσπάς στο παιδί. Δεν φταίει. Δεν πρέπει να το χρεωθεί.
Θυμήσου το μπράβο. Πες το με την καρδιά σου. Ένα "μπράβο" μπορεί να είναι αποδοτικότερο από όλα τα "διδακτέα" μαζί. ΄Αλλο κάνω "παρατήρηση" κι άλλο "ξεφτιλίζω". Ποτέ μην ειρωνεύεσαι, μη σαρκάζεις, μη γελοιοποιείς εκ του ασφαλούς κάποιον που δεν μπορεί να σου απαντήσει.... Πάνω από τα μαθήματα, πάνω από οτιδήποτε, το σημαντικότερο για ένα παιδί είναι η αξιοπρέπεια του μπροστά στους συμμαθητές του.
Έχεις στα χέρια σου ένα κάκιστο βιβλίο. Καλείσαι να το διδάξεις. Ξέχνα το. Όσο μπορείς. Ξέχνα το και θυμήσου την ουσία. Η ουσία περνάει στα παιδιά. Η ουσία καταγράφεται. Ποτέ η σελίδα 121 του κεφαλαίου 9.
Άνθρωπος είσαι, κάποιους μαθητές σου τους γουστάρεις περισσότερο από κάποιους άλλους. Μην το δείχνεις. Το ξέρω δεν προφταίνεις, το ξέρω είσαι κουρασμένος, έχεις να διορθώσεις πενήντα ανορθόγραφες εκθέσεις , αλλά ψάξτο καλύτερα. Μπορεί το σπαστικό με τα γυαλάκια, στο πίσω θρανίο, που μοιάζει να αδιαφορεί, να είναι απλά πιο ντροπαλό. Πιο ανασφαλές.
...........................................................................................................................................
Τα παιδιά δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις. Έχουν και δικαιώματα.
Άσχετο αν εμείς οι μεγάλοι, επειδή δεν μας συμφέρει,φροντίζουμε επιμελώς να τους αποκρύπτουμε το γεγονός.
Και τελικά φίλε δάσκαλε:
Τα παιδιά ΘΕΛΟΥΝ να σε γνωρίσουν.
Τα παιδιά ΘΕΛΟΥΝ να σε αγαπήσουν.
Μπορείς να τα βοηθήσεις, να σταθείς δίπλα τους.
Μπορείς να δώσεις σχήμα στο παρόν, το μέλλον τους, στη ζωή τους ολόκληρη. Φτάνει να τους δώσεις μια ευκαιρία.
Να τους απλώσεις το χέρι.
Φτάνει να θυμηθείς γιατί έγινες δάσκαλος, δάσκαλε!!!!
Το απόκομμα με το άρθρο αυτό το έχω πάντα στην τσάντα μου του σχολείου.... Το άρθρο είναι της Έλενας Ακρίτα και το βρήκα νομίζω στα Νέα πριν από δύο ή τρία χρόνια.
Το διαβάζω συχνά... κάθε φορά που κάτι μου πάει στραβά.... κάθε φορά που χάνω την υπομονή μου...κάθε φορά που ..... ξεχνάω!!!
Την ανάρτηση μου αυτή λοιπόν την αφιερώνω στους πιο , αλλά και στους λιγότερο,αγαπημένους συναδέλφους μου, και εύχομαι τα χρόνια που περνάνε να μην είναι χρόνια λησμονιάς ,χρονιά χαμένων ονείρων.....
Την αφιερώνω και στα μαθητούδια μου με την ελπίδα ότι μου συγχωρούν τις ανθρώπινες μου αδυναμίες και κρατούν από μένα μόνο την αγάπη!!
Την αφιερώνω και στον Κρητικό δάσκαλό μου που μου έμαθε τι θα πει πραγματικός δάσκαλος!!
Τέλος θα ήθελα να θυμήσω και να αφιερώσω σε όλους μας ένα αγαπημένο μου ποίημα (όσο ξεπερασμένος και να ακούγεται για μερικούς ο Παλαμάς, είναι ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές!)
Στον Δάσκαλο
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σουΜην τ’ αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
